โซลจูบน ━ ; 11
เวลา 23.20 น.
“หนู นอนได้แล้ว” เสียงของโซลดังขึ้นขณะที่มองเจ้าเด็กดื้อที่กำลังนอนเล่นเกมส์อย่างสบายอารมณ์โดยที่ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
“งือ เอาโทรศัพท์เราคืนมา”
“ดึกแล้ว”
“พี่โซลเอามา เราเล่นเกมส์อยู่” คนน้องเบะปากใส่พี่เขาพร้อมกับเอื้อมตัวจะคว้าโทรศัพท์ของตัวเองแต่ก็ถูกอีกฝ่ายเบี่ยงมือหนี
“ลูกหนูหลับแล้วหนูก็นอนได้แล้ว”
“ก็เรายังไม่ง่วงอะ เราหลับรอโซลทั้งวันแล้ว”
“เดี๋ยวทำให้ง่วงเอาไหม”
“ไม่เอาๆๆ จะเล่นเกมส์อ่า..พี่โซลลลล ทีมต้องการเรานะ!”
“ตาเดียวแล้วนอนนะ”
“อือๆ” น้องพยักหน้ารับรัวๆ ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์แล้วล้มตัวนอนตะแคงหันหลังใส่พี่เขาราวกับว่าไม่ต้องการให้มารบกวนยังไงอย่างนั้น
หึ ดูตั้งใจเล่นซะเหลือเกินนะ
“หันหน้ามาฝั่งนี้ดิ..จะหันหนีพี่ทำไม” โซลเอ่ยขึ้นขณะนอนเท้าแขนมองอีกฝ่ายที่นอนหันหลังให้ แต่คนที่เอาแต่สนใจสิ่งที่อยู่บนหน้าจอกลับเหมือนไม่ได้ฟังเลยด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไร
“...”
“หนู..”
“ฮะๆ..โอ๊ย ยูโง่ปะเนี่ยเดินไปให้เขายิงเฉยเลย”
“...”
“โอ๊ะ..งือ โซลทำไรเนี่ย” น้องหันไปมองหน้าคนที่กำลังรบกวนการเล่นของตนเพียงแว่บหนึ่งก่อนจะกลับไปสนใจหน้าจอเกมส์ต่อพร้อมกับบ่นหงุงหงิงใส่อีกฝ่ายที่ดึงตัวเขาเข้าไปกอดแถมยังเอาคางมาเกยไหล่ไว้อีก
ไม่พอแค่นั้นพี่เขายังเรียกร้องความสนใจด้วยการคลอเคลียฟัดแก้มนิ่มของเจ้าเด็กดื้อจนจูไม่มีสมาธิเล่นเกมส์ต้องขืนตัวหนี
“อะไร หนูก็เล่นไปสิ” โซลเอ่ยพูดอย่างไม่ได้สะทกสะท้าน เมื่อคนน้องหันมาทำหน้าหงึใส่เขาเพราะเป็นต้นเหตุให้ตัวละครในเกมส์ตาย
“ก็เราไม่มีสมาธิอะ โซลอย่ากวนเราดิ”
“กวนไม่ได้?” พี่เขาหรี่ตามอง
“ก็เปล่า แต่อย่าเพิ่งกวนตอนนี้ซี่~” เอ่ยเสียงอ้อนแต่ตาก็มองจอไปด้วย
“..อยากกวน”
“งื้ออ เดี๋ยวววว เรามองไม่เห็นแล้ว” จูร้องท้วงเมื่อพี่เขาแกล้งโน้มหน้าเข้ามาหาใกล้ๆ พร้อมกับจุ๊บที่กลีบปากหนึ่งทีก่อนที่จูจะเงื้อมือฟาดที่แขนคืน
“อะไร ทีเมื่อคืนหนูยังขอให้พี่จูบอยู่เลย” คนตัวโตพูดยิ้มๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรที่ทำให้จูโดนอีกฝั่งรุมอัลติใส่จนหนีไม่รอดอีกแล้ว
พี่โซลทำเขาตายอีกแล้วเนี่ย!
“อะไรเล่า เราเมาต่างหาก”
“ไม่เมาหนูก็ขอ”
“...” คนโดนแกล้งที่เถียงไม่ออกเม้มปากทำหน้าเมินใส่พี่เขาแล้วออกแรงดันให้ถอยออกไปนอนดีๆ แต่มีหรือที่โซลจะยอมง่ายๆ เขาขืนตัวไว้แถมยังโน้มหน้าเอาแก้มแนบกับน้องสลับกับกดจูบไปเรื่อยตามประสาคนขี้แกล้ง
“งอแงว่ะ..ไหนมาจูบก่อนจะไม่แกล้งแล้วครับ”
“ไม่เอาหรอก”
“เร็วดิ”
“ไม่”
“ดื้อหรอ”
“ก็เราเล่นเกมส์อ..ยู่ อื้ออ”
โซลไม่รอช้าให้น้องปฏิเสธอีกครั้งเขาเริ่มจู่โจมโดยการโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับกดจูบหนักๆ หลายทีจนอีกฝ่ายทำท่าจะหันหน้าหนีแต่ก็ถูกสอดมือเข้าใต้ท้ายทอยจับล็อกเอาไว้
คนตัวโตก้มจูบที่ริมฝีปากอุ่นนุ่มของคนใต้ร่างทันที ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปช่วงชิงความหวานจากปากของอีกฝ่ายสลับกับดูดดึงริมฝีปากสวยจนมันบวมเจ่อขึ้นสีแดง เขาเนียนดึงโทรศัพท์ที่อยู่ในมือน้องออกไปวางไว้ข้างๆ โดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้
“..อื้อ” รสจูบหวานๆ พาให้จูเคลิ้มตามไปไม่น้อย ลืมไปหมดแล้วว่าตัวเองกำลังจะทำให้คนที่อยู่ในเกมส์เริ่มหัวร้อนขนาดไหน
โซลค่อยๆ เกี่ยวตวัดลิ้นเล็กของอีกฝ่ายไปมาอย่างช้าๆ คนพี่หลอกล่อไม่ให้เด็กน้อยของเขาตื่นจากการถูกมอมด้วยจูบหวานๆ ส่วนคนตัวเล็กกว่าที่ตอนแรกปฏิเสธพี่เขาเสียงแข็ง แต่ทว่าตอนนี้กลับจูบตอบจนคนพี่ได้ใจ จากจูบหวานๆ ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาจนกระทั่ง..
‘LOSS’
ตื้อดึ่ง
เสียงเกมดังขึ้นพร้อมกับหน้าจอที่บ่งบอกผลแพ้ชนะ ทำให้คนที่ถูกมอมด้วยรสจูบรู้สึกตัวรีบหันใบหน้าแดงๆของตนมามองหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเพื่อนตัวสูงของเขาส่งข้อความรัวมาต่อว่าหาว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทีมแพ้
“ว้า แพ้ซะแล้ว” เสียงหัวเราะเย้ยหยันของคนที่ทาบทับอยู่ด้านบนตัวดังขึ้นน้องทำหน้าบึ้งใส่จนโซลอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มเนียนนั่นด้วยความมันเขี้ยว
“ฮือ เจ็บนะ! เพราะพี่นั่นแหละ เห็นไหมยูด่าเราเลยเนี่ย” คนน้องยู่ปากน้อยๆของตัวเองก่อนจะกดส่งข้อความขอโทษขอโพยเพื่อน
“ต่อไหม”
“ไม่ต่อ”
“อยากต่อ”
“หนูเจ็บอยู่!” คนตัวเล็กขู่ฟ่อๆ เหมือนลูกแมวก่อนจะรีบดันหน้าพี่เขาออกเมื่อคนด้านบนทำท่าจะโน้มลงมาอีกรอบพร้อมกับฟาดที่แขนแข็งแรงนั้นอีกหนึ่งทีโทษฐานที่ขยันทำให้หงุดหงิดจนหน้าแดง(?) ส่วนคนถูกฟาดก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะอาศัยจังหวะที่น้องเผลอก้มลงจุ๊บปากสีพีชนั่นอีกครั้ง
จุ๊บ
ฮื่ออ!
“นอนก็นอน ฝันดีครับเด็กดื้อ” โซลล้มตัวลงนอนก่อนจะรวบตัวอีกคนมากอดไว้ พลางยกมือลูบหัวกล่อมให้อีกฝ่ายสงบลงเพราะถูกเขาแหย่จนหน้าตาบูดบึ้งไปหมดแล้ว
แต่เวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก โซลกลับรู้สึกถึงแรงสะกิดเรียกจากคนที่เขานอนลูบหัวให้เมื่อครู่ จนต้องละสายตามองไปที่อีกฝ่าย
“โซลๆ ลืมแล้ว”
“หื้ม?”
“บอกรักด้วยสิๆ” เสียงร้องอ้อนขอให้บอกรักพร้อมกับใบหน้าน่ารักเงยมองเขาตาแป๋ว
“เป็นไร วันนี้งอแงให้บอกจัง”
“ก็เราอยากฟังอ่า” เป็นเพราะเพิ่งผ่านการทำความผิดมา ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่โซลจะดูไม่ได้โกรธอะไรเขาแล้ว แต่จูก็แค่อยากได้ยินเพื่อความสบายใจเท่านั้น
“...”
“ไม่บอกหรอ :( “
“...”
“ถ้าโซลไม่บอกเราจะนอนไม่หลับนะ..”
“...”
“เนี่ยๆ นอนไม่หลับแล้ว ตาสว่างมาก” น้องพูดพร้อมกับทำตาโตใส่จนพี่เขานึกขำอยู่ในใจ
แล้วเมื่อกี้ใครกันที่ถูกเขาลูบหัวจนเกือบเคลิ้มหลับไปแล้ว
“...”
“ฮื่อ..บอกหน่อย”
“…”
“โซลลลลล”
“..รักหนู”
“…”
“ รักที่สุดในโลกแล้วครับ”
..แค่นี้แหละ เจ้าเด็กดื้อของโซลก็ยิ้มแก้มปรินอนหลับฝันดีแล้ว..
“หนู นอนได้แล้ว” เสียงของโซลดังขึ้นขณะที่มองเจ้าเด็กดื้อที่กำลังนอนเล่นเกมส์อย่างสบายอารมณ์โดยที่ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
“งือ เอาโทรศัพท์เราคืนมา”
“ดึกแล้ว”
“พี่โซลเอามา เราเล่นเกมส์อยู่” คนน้องเบะปากใส่พี่เขาพร้อมกับเอื้อมตัวจะคว้าโทรศัพท์ของตัวเองแต่ก็ถูกอีกฝ่ายเบี่ยงมือหนี
“ลูกหนูหลับแล้วหนูก็นอนได้แล้ว”
“ก็เรายังไม่ง่วงอะ เราหลับรอโซลทั้งวันแล้ว”
“เดี๋ยวทำให้ง่วงเอาไหม”
“ไม่เอาๆๆ จะเล่นเกมส์อ่า..พี่โซลลลล ทีมต้องการเรานะ!”
“ตาเดียวแล้วนอนนะ”
“อือๆ” น้องพยักหน้ารับรัวๆ ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์แล้วล้มตัวนอนตะแคงหันหลังใส่พี่เขาราวกับว่าไม่ต้องการให้มารบกวนยังไงอย่างนั้น
หึ ดูตั้งใจเล่นซะเหลือเกินนะ
“หันหน้ามาฝั่งนี้ดิ..จะหันหนีพี่ทำไม” โซลเอ่ยขึ้นขณะนอนเท้าแขนมองอีกฝ่ายที่นอนหันหลังให้ แต่คนที่เอาแต่สนใจสิ่งที่อยู่บนหน้าจอกลับเหมือนไม่ได้ฟังเลยด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไร
“...”
“หนู..”
“ฮะๆ..โอ๊ย ยูโง่ปะเนี่ยเดินไปให้เขายิงเฉยเลย”
“...”
“โอ๊ะ..งือ โซลทำไรเนี่ย” น้องหันไปมองหน้าคนที่กำลังรบกวนการเล่นของตนเพียงแว่บหนึ่งก่อนจะกลับไปสนใจหน้าจอเกมส์ต่อพร้อมกับบ่นหงุงหงิงใส่อีกฝ่ายที่ดึงตัวเขาเข้าไปกอดแถมยังเอาคางมาเกยไหล่ไว้อีก
ไม่พอแค่นั้นพี่เขายังเรียกร้องความสนใจด้วยการคลอเคลียฟัดแก้มนิ่มของเจ้าเด็กดื้อจนจูไม่มีสมาธิเล่นเกมส์ต้องขืนตัวหนี
“อะไร หนูก็เล่นไปสิ” โซลเอ่ยพูดอย่างไม่ได้สะทกสะท้าน เมื่อคนน้องหันมาทำหน้าหงึใส่เขาเพราะเป็นต้นเหตุให้ตัวละครในเกมส์ตาย
“ก็เราไม่มีสมาธิอะ โซลอย่ากวนเราดิ”
“กวนไม่ได้?” พี่เขาหรี่ตามอง
“ก็เปล่า แต่อย่าเพิ่งกวนตอนนี้ซี่~” เอ่ยเสียงอ้อนแต่ตาก็มองจอไปด้วย
“..อยากกวน”
“งื้ออ เดี๋ยวววว เรามองไม่เห็นแล้ว” จูร้องท้วงเมื่อพี่เขาแกล้งโน้มหน้าเข้ามาหาใกล้ๆ พร้อมกับจุ๊บที่กลีบปากหนึ่งทีก่อนที่จูจะเงื้อมือฟาดที่แขนคืน
“อะไร ทีเมื่อคืนหนูยังขอให้พี่จูบอยู่เลย” คนตัวโตพูดยิ้มๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรที่ทำให้จูโดนอีกฝั่งรุมอัลติใส่จนหนีไม่รอดอีกแล้ว
พี่โซลทำเขาตายอีกแล้วเนี่ย!
“อะไรเล่า เราเมาต่างหาก”
“ไม่เมาหนูก็ขอ”
“...” คนโดนแกล้งที่เถียงไม่ออกเม้มปากทำหน้าเมินใส่พี่เขาแล้วออกแรงดันให้ถอยออกไปนอนดีๆ แต่มีหรือที่โซลจะยอมง่ายๆ เขาขืนตัวไว้แถมยังโน้มหน้าเอาแก้มแนบกับน้องสลับกับกดจูบไปเรื่อยตามประสาคนขี้แกล้ง
“งอแงว่ะ..ไหนมาจูบก่อนจะไม่แกล้งแล้วครับ”
“ไม่เอาหรอก”
“เร็วดิ”
“ไม่”
“ดื้อหรอ”
“ก็เราเล่นเกมส์อ..ยู่ อื้ออ”
โซลไม่รอช้าให้น้องปฏิเสธอีกครั้งเขาเริ่มจู่โจมโดยการโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับกดจูบหนักๆ หลายทีจนอีกฝ่ายทำท่าจะหันหน้าหนีแต่ก็ถูกสอดมือเข้าใต้ท้ายทอยจับล็อกเอาไว้
คนตัวโตก้มจูบที่ริมฝีปากอุ่นนุ่มของคนใต้ร่างทันที ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปช่วงชิงความหวานจากปากของอีกฝ่ายสลับกับดูดดึงริมฝีปากสวยจนมันบวมเจ่อขึ้นสีแดง เขาเนียนดึงโทรศัพท์ที่อยู่ในมือน้องออกไปวางไว้ข้างๆ โดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้
“..อื้อ” รสจูบหวานๆ พาให้จูเคลิ้มตามไปไม่น้อย ลืมไปหมดแล้วว่าตัวเองกำลังจะทำให้คนที่อยู่ในเกมส์เริ่มหัวร้อนขนาดไหน
โซลค่อยๆ เกี่ยวตวัดลิ้นเล็กของอีกฝ่ายไปมาอย่างช้าๆ คนพี่หลอกล่อไม่ให้เด็กน้อยของเขาตื่นจากการถูกมอมด้วยจูบหวานๆ ส่วนคนตัวเล็กกว่าที่ตอนแรกปฏิเสธพี่เขาเสียงแข็ง แต่ทว่าตอนนี้กลับจูบตอบจนคนพี่ได้ใจ จากจูบหวานๆ ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาจนกระทั่ง..
‘LOSS’
ตื้อดึ่ง
เสียงเกมดังขึ้นพร้อมกับหน้าจอที่บ่งบอกผลแพ้ชนะ ทำให้คนที่ถูกมอมด้วยรสจูบรู้สึกตัวรีบหันใบหน้าแดงๆของตนมามองหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเพื่อนตัวสูงของเขาส่งข้อความรัวมาต่อว่าหาว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทีมแพ้
“ว้า แพ้ซะแล้ว” เสียงหัวเราะเย้ยหยันของคนที่ทาบทับอยู่ด้านบนตัวดังขึ้นน้องทำหน้าบึ้งใส่จนโซลอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มเนียนนั่นด้วยความมันเขี้ยว
“ฮือ เจ็บนะ! เพราะพี่นั่นแหละ เห็นไหมยูด่าเราเลยเนี่ย” คนน้องยู่ปากน้อยๆของตัวเองก่อนจะกดส่งข้อความขอโทษขอโพยเพื่อน
“ต่อไหม”
“ไม่ต่อ”
“อยากต่อ”
“หนูเจ็บอยู่!” คนตัวเล็กขู่ฟ่อๆ เหมือนลูกแมวก่อนจะรีบดันหน้าพี่เขาออกเมื่อคนด้านบนทำท่าจะโน้มลงมาอีกรอบพร้อมกับฟาดที่แขนแข็งแรงนั้นอีกหนึ่งทีโทษฐานที่ขยันทำให้หงุดหงิดจนหน้าแดง(?) ส่วนคนถูกฟาดก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะอาศัยจังหวะที่น้องเผลอก้มลงจุ๊บปากสีพีชนั่นอีกครั้ง
จุ๊บ
ฮื่ออ!
“นอนก็นอน ฝันดีครับเด็กดื้อ” โซลล้มตัวลงนอนก่อนจะรวบตัวอีกคนมากอดไว้ พลางยกมือลูบหัวกล่อมให้อีกฝ่ายสงบลงเพราะถูกเขาแหย่จนหน้าตาบูดบึ้งไปหมดแล้ว
แต่เวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก โซลกลับรู้สึกถึงแรงสะกิดเรียกจากคนที่เขานอนลูบหัวให้เมื่อครู่ จนต้องละสายตามองไปที่อีกฝ่าย
“โซลๆ ลืมแล้ว”
“หื้ม?”
“บอกรักด้วยสิๆ” เสียงร้องอ้อนขอให้บอกรักพร้อมกับใบหน้าน่ารักเงยมองเขาตาแป๋ว
“เป็นไร วันนี้งอแงให้บอกจัง”
“ก็เราอยากฟังอ่า” เป็นเพราะเพิ่งผ่านการทำความผิดมา ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่โซลจะดูไม่ได้โกรธอะไรเขาแล้ว แต่จูก็แค่อยากได้ยินเพื่อความสบายใจเท่านั้น
“...”
“ไม่บอกหรอ :( “
“...”
“ถ้าโซลไม่บอกเราจะนอนไม่หลับนะ..”
“...”
“เนี่ยๆ นอนไม่หลับแล้ว ตาสว่างมาก” น้องพูดพร้อมกับทำตาโตใส่จนพี่เขานึกขำอยู่ในใจ
แล้วเมื่อกี้ใครกันที่ถูกเขาลูบหัวจนเกือบเคลิ้มหลับไปแล้ว
“...”
“ฮื่อ..บอกหน่อย”
“…”
“โซลลลลล”
“..รักหนู”
“…”
“ รักที่สุดในโลกแล้วครับ”
..แค่นี้แหละ เจ้าเด็กดื้อของโซลก็ยิ้มแก้มปรินอนหลับฝันดีแล้ว..
....
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น