เหมมีพีช — ๙
.
๐๙
"ฮื่อ เหม.."
เสียงงอแงร้องประท้วงเบาๆจากคนที่กำลังถูกปลายจมูกโด่งไล้ไปตามแนวลำคอขาวพร้อมกับริมฝีปากคอยกดจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไรหนวดขูดกับผิวที่ต้นคอของเขาเบาๆจนรู้สึกขนลุกชันไปหมด
"หื้ม.."
"เจ็บแล้ว"
เจ้าลูกพีชนิ่วหน้าใส่นิดหน่อยเพราะรู้สึกถึงแรงกดทับของริมฝีปากบนเนินไหล่ที่คนตัวโตดึงรั้งเสื้อไว้จนมันโผล่พ้นออกมา เขาได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่ายก่อนที่เสียงจุ้บเบาๆจะดังขึ้นซ้ำรอยเดิมกับเมื่อครู่
"ฮื้อ ลงไป" พีชเอ่ยบอกก่อนจะดันตัวร่างหนาที่แทบจะทาบทับเขาทั้งตัวลงไปนอนดีๆ อีกฝ่ายยอมทำตามโดยง่ายแต่ก็ยังไม่วายพาดแขนกอดเอวไว้แถมใบหน้าก็ยังซุกอยู่ข้างแก้มของเขาจนพีชรู้สึกเหมือนกับตัวเองถูกหอมอยู่ตลอดเวลา
ฮึ รู้งี้ไม่เดินมาหาหรอก :(
แอบคิดในใจแบบนั้นเพราะตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องเขาถูกเหมันต์เรียกให้เข้าไปหา แม้ในใจพีชอยากจะเดินออกไปแกะของฝากกล่องใหญ่ที่อยู่นอกห้องแค่ไหน แต่สองขากลับเลือกที่จะเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงเพราะเห็นใบหน้าอ่อนเพลียของอีกฝ่ายแล้วนึกขัดใจไม่ลง
ส่วนคนตัวโตก็ไม่ได้รอช้า ทันทีที่ดึงตัวเขาลงมานอนได้ ก็จับเขาหอมเขาฟัดอย่างที่ปากว่าไว้...จนกระทั่งถึงตอนนี้
ช้ำไปหมดแล้วเนี่ย เขาช้ำไปหมดแล้ว
"เหมไม่อยู่ดื้อไหม.."
"..."
"ว่าไง แมวดื้อหรือเปล่า?"
"แล้วมีคนไปฟ้องรึเปล่าล่ะ" เจ้าพีชเอ่ยตอบด้วยใบหน้าบูดบึ้ง "..ถ้าไม่มี..แสดงว่าไม่ได้ดื้อ"
"หึ"
"ก็มีคนรายงานตลอดไม่ใช่หรอ ไม่ต้องมาถามก็ได้มั้ง" พีชว่าอย่างประชด เขาเบื่อ ทุกคนเอาแต่เข้าข้างเหมันต์กันหมด อยากประท้วงแล้ว
"เหมให้ดูเพราะเป็นห่วง ไม่ได้ให้ดูเพราะจับผิด"
"..."
"ถ้าทำให้อึดอัดก็ขอโทษดะ../พีชไม่ได้ดื้อ"
"..."
"ไม่ได้ไปเถลไถลที่ไหน พูดจริง"
คนตัวเล็กว่าว่าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องรีบเอ่ยปากสวนกลับไปแบบนั้นเพียงเพราะตัวเองรู้สึกไม่ชอบใจนักที่จู่ๆหัวใจของเขาก็กระตุกวูบขึ้นมาเพราะคำพูดของอีกฝ่าย
นั่นแหละ เขาแค่ไม่ชอบ ไม่ได้ทำเพราะกลัวคนตรงหน้าจะรู้สึกไม่ดีสักหน่อย
"เป็นเด็กดีของเหมด้วย..น่ารัก" เหมันต์หัวเราะออกมาเบาๆ ขัดกับใบหน้ามุ้ยของคนที่กำลังถูกกกกอด เจ้าพีชหันหนีทันทีที่คนพี่พูดจบ เพราะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังถูกล้อเลียนทางสายตายังไงไม่รู้
ใครจะอยากเป็นเด็กดีของเหมันต์กัน ไม่ใช่เขาเลยสักกะนิด..
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นเรียกความสนใจของเขาทั้งคู่ให้หันไปมอง คนตัวโตหยิบมันขึ้นมาดูและใช้เวลาไม่นานนักก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
"เหมคุยกับเลขา..เรื่องงาน ดูไหม?"
"ไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย ให้ดูทำไมล่ะ.." ปากบอกไม่ได้อยากรู้แต่สายตาก็แอบชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์พี่เขาที่พลิกให้ดูเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจไปด้วย "แล้ว..เปลี่ยนดิสรึยัง?"
"ยัง.."
"ก็เปลี่ยนสิ อยากโดนล้อนักหรือไง" พีชว่าด้วยน้ำเสียงไม่ได้ดั่งใจ พูดแล้วยังจะมายิ้มอีก เขาหงุดหงิดแล้วนะ!
"ไม่เป็นไร.."
"..."
"โจวบอก.."
"..."
"เมียแกล้งเพราะเมียรัก"
"ไม่ใช่เมีย!!"
"อืม ตอนนี้ยังไม่ใช่..เป็นเลยไหม?"
"จะฟ้องมาร์ค!" อาการฟึดฟัดและใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำของอีกฝ่ายทำให้เหมนึกขำอยากจะจับเจ้าตัวดีมาฟัดอีกสักรอบสองรอบ
น่ารักเกินไปแล้ว
"จะฟ้องอะไรมัน"
"มาร์คเคยบอกว่าถ้าเหมพูดจาแบบนี้เมื่อไหร่ มาร์คจะมาจัดการ!"
"ถ้าเหมทำจริงๆ คิดว่ามาร์คของพีชจะมาช่วยทันไหม?"
"..."
"ไม่เตือนบ่อยนะ"
"..."
"น่ารักน้อยๆหน่อย เหมกำลังอดทนอยู่"
"ไอ้เหี้..! อื้อ!" ยังไม่ทันพ่นคำด่าจบริมฝีปากของเจ้าพีชก็โดนลงโทษแทบจะทันที เหมันต์ขบเม้มกลีบปากของอีกฝ่ายอย่างไม่เบาแรงคงเพราะได้ยินถ้อยคำไม่น่าฟังออกมาจากปากเจ้าตัว "ฮื่อ เจ็บ!"
"พูดไม่เพราะ"
"ออกไปเลย พีชจะกลับบ้านแล้ว"
"ไม่เอาของฝากแล้วหรอ"
"เดี๋ยวพีชจะไปเอากลับเอง กล่องข้างนอกนั้นใช่ไหม"
"นั่นของโจวมัน"
"งั้นก็รีบเอามาเร็วๆสิ!"
"ค้างที่นี่แล้วจะให้"
"ไม่!"
"ดื้อ.." เหมันต์ว่าพร้อมกับบีบจมูกอีกคนเบาๆก่อนจะเอื้อมตัวหยิบกล่องขนาดเล็กภายในลิ้นชักข้างเตียง เขาเปิดมันเพื่อหยิบเครื่องประดับชิ้นหนึ่งที่อยู่ในนั้นออกมา
มันไม่ใช่แหวน ไม่ใช่สร้อยคอ ไม่ใช่สร้อยข้อมือแต่เป็น..สร้อยข้อเท้าต่างหาก
ที่พีชมั่นใจเพราะเหมันต์จับขาด้านซ้ายของเขาดึงมาไว้บนตักของตนขณะที่เขาชันตัวเพื่อลุกขึ้นนั่ง คนตรงหน้าไม่ได้พูดอะไรเพราะกำลังจดจ่อกับการปลดมันออกและใส่เข้าที่ข้อเท้าของเขา
สร้อยสีเงินที่มีจี้แมวเล็กๆติดอยู่กับกระดิ่งหนึ่งอันที่ถูกห้อยไว้ มันไม่ได้ดูใหญ่เทอะทะจนน่ารำคาญ แต่กลับดูเข้ากันพอดีจนคนซื้อให้เผลอยิ้มออกมา
"ทำไมซื้ออันนี้" เจ้าพีชถามด้วยความไม่เข้าใจ
"เหมชอบ" เหมันต์ตอบไปแบบนั้น ที่ชอบน่ะหมายถึงข้อเท้าของอีกฝ่ายต่างหาก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหลายครั้งมันถึงดึงดูดสายตาให้เขามองนักหนา
ให้ตายเถอะ พอยิ่งใส่อะไรแบบนี้ก็ยิ่งน่ามองขึ้นไปอีก
"ชอบข้อเท้าพีชเนี่ยนะ?"
"อืม" ร่างหนาตอบ "จริงๆก็ชอบทุกอย่าง"
"ฮึ่ย.."
คนตัวโตหัวเราะออกมาอีกครั้งเมื่อเจ้าแมวดื้อทำทีเป็นไม่สนใจคำพูดของเขาและชักขาหนีกลับไป เหมไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะอาการหูแดงก็ฟ้องเขาชัดอยู่แล้วว่าคนตรงหน้ากำลังรู้สึกแบบไหน
ถ้าไม่ใช่เพราะเขินจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ..
"..จูบขอบคุณหรือยัง"
"ทำไมต้องทำด้วย"
"เหมให้ของนิ"
"ไม่เกี่ยว! คนอื่นก็ให้ตั้งเยอะ พีชต้องไปจูบขอบคุณเขาด้วยหรือไง"
"ลองสิ"
"..."
"จะโดนไม่ใช่น้อยเลย"
"พูดถึงเฉยๆหรอก!"
"อยากจูบ.."
"..."
"เหมคิดถึง"
"..."
"ได้ไหม?"
"..."
"หื้ม ได้ไหมครับ.."
"แค่..แค่นิดเดียวนะ"
"..ครับ แค่นิดเดียวพอ" พีชเห็นรอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงอนุญาตจากเขา ในหัวไม่ทันที่จะได้คิดอะไรเหมันต์ก็โน้มใบหน้าเข้ามาหา มือข้างหนึ่งจับประคองข้างแก้มเขาเอาไว้เพื่อให้เงยรับจูบจากอีกฝ่ายดีๆ
คนตรงหน้ากดจูบลงมาอยู่หลายครั้งสลับกับดูดดึงกลีบปากนั้นเบาๆ นิ้วโป้งลูบวนที่แก้มของเขาช้าๆเหมือนกับกล่อมให้เขารู้สึกเคลิ้มไปด้วย มันช่างนุ่มนวลซะจนพีชเผลอใจสั่นตอบรับสัมผัสจากคนเจ้าเล่ห์อีกครั้งจนได้
"อื้ออ.."
แต่ถึงอย่างนั้นเหมันต์ก็ยังไม่นึกพอใจ อีกฝ่ายค่อยๆจับขาที่ตั้งชันของเขาเหยียดตรง ก่อนที่จะขยับทาบทับในจังหวะที่ดันให้เขาเอนตัวลงบนเตียงกว้าง รสจูบยิ่งเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ เรียวลิ้นแทรกเข้ามากระหวัดเกี่ยวพันซะจนพีชแทบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว
แค่จูบเขายังรู้สึกมวนท้องไปหมด..
เนิ่นนานที่คนตรงหน้ายังคงเอาแต่ใจป้อนจูบให้เขาจนพีชไม่รู้ว่าเอาสติไปไว้ตรงไหนบ้าง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เหมันต์ผละริมฝีปากออกและพรมจูบไปทั่วใบหน้าของเขาก่อนที่จะจบลงด้วยการจุ๊บเบาๆหนึ่งทีบนตำแหน่งที่เขารู้สึกชาที่สุดอีกครั้ง
"หน้าแดงหมดแล้ว"
"ไม่ต้องพูด"
จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง
นิดเดียวของเหมันต์น่ะ ทำเขาปากชาไปหมดเลย :(
_________
กลับไปอ่านต่ออีกนิด 🤭
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น