━ special 12 - อยากให้พี่รัก | end.
09.07
ท้องฟ้าอึมครึมปกคลุมด้วยเมฆสีเทา พร้อมกับสายฝนที่ร่วงหล่นลงมาเป็นระยะๆ ทำให้บรรยากาศยามเช้าในห้องนอนสี่เหลี่ยมเย็นขึ้นกว่าเดิม จนใครบางคนต้องเอื้อมตัวไปหยิบรีโมทแอร์เพื่อปรับอุณหภูมิในห้องขึ้นนิดหน่อย
เป็นเพราะตอนนี้กลัวลูกแมวของเขาจะแข็งไปซะก่อน เพราะดูแล้วเจ้าตัวคงจะขี้หนาวอยู่เหมือนกัน ถึงได้ขยับซุกเขาเอาอยู่แบบนี้ ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะช่วยดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอีกฝ่ายไว้ให้ดีๆ
ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้นึกชอบหน้าฝนเลยสักนิด มันจริงที่ฝนทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวตั้งแต่เด็กๆ
แต่ให้ตายเถอะ..วันนี้เขากลับรู้สึกชอบมันเป็นพิเศษ
ยิ่งอยู่กับคนตรงหน้า..ทำไมเขาถึงยิ่งชอบด้วยก็ไม่รู้
เนิ่นนานที่โซลท้าวแขนนอนมองคนน้องที่ยังคงหลับอุตุอยู่ เขาใช้ปลายนิ้วเอื้อมไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าน้องออก เพื่อที่จะได้มองใบหน้าแสนดื้อนั้นชัดเจนขึ้น
เขานึกหวนย้อนไปถึงเมื่อคืนตอนที่พาอีกฝ่ายกลับมาถึงห้อง เจ้าตัวก็เล่นแผงฤทธิ์อาเจียนออกมาซะหมด จนเขาต้องพาไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ตอนนั้นเขานึกหงุดหงิดอยู่เหมือนกันที่น้องเอาแต่ดื่มไม่ดูลิมิตตัวเองเลย เอ่ยดุไปนิดหน่อยแต่ก็ใช่ว่าคนเมาจะมีสติฟังนักหนา
จริงๆหากเขาจะนึกโกรธก็คงโกรธไม่ลงหรอก เพราะก็แอบดีใจอยู่ที่น้องเมาแบบนี้มันทำให้เขาพาตัวมาได้ง่ายขึ้นหน่อย
..ถึงน้องจะแผงฤทธิ์รอบสองออกมาจนเขาเกือบแย่ก็เถอะ..
เพราะหลังจากที่ช่วยอีกฝ่ายล้างหน้าล้างตาแล้ว เขาก็เอาเสื้อผ้าของเขาไปให้เปลี่ยน ตอนนั้นคิดว่าโชคดีแล้วที่น้องยังคงมีสติอยู่บ้างถึงเอาไปเปลี่ยนเองได้
แต่นั้นแหละ..เขาคิดผิด เพราะเจ้าตัวดันเดินออกมาทั้งๆที่มีเพียงเสื้อแขนยาวสีดำของเขาเพียงตัวเดียวเท่านั้น ถึงจะนึกดีใจที่มันยาวเลยมาปิดต้นขาเรียวนั่นก็เถอะ
แต่ใช่ว่าตอนนั้นเขาจะมีสติครบถ้วนนะ..
พอเอ่ยบอกให้ไปใส่กางเกงดีๆ เจ้าตัวก็ตีหน้ายุ่งใส่เขา แถมยังสะบัดมือเขาออกอีก ถึงแม้ในใจเขาจะร้องบอกว่า 'จะมานอนแบบนี้ได้ไงวะ' แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเจ้าตัวดีเอาแต่งอแงว่าจะนอนอย่างเดียวจนเขาต้องตามใจและคอยระงับสติของตัวเอง
..ถึงจะแอบลงโทษคนเมาไปแล้วนิดหน่อยก็เถอะ แต่สาบานเลย ถ้าเป็นของเขาเมื่อไหร่น้องจะโดนดีแน่ๆ ที่มาทำเขาเป็นแบบนี้..
"หึ.." เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้น มือหนายังคงลูบหัวคนที่นอนหลับอยู่ไปด้วย ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาอีกฝ่ายจะแผงฤทธิ์อะไรใส่เขาอีก แต่เอาเถอะจะแผงอะไรก็แผงมา เพราะเขาคิดว่าถ้าน้องยังคงดื้อดึงกับเขาอยู่ ก็คงถึงเวลาต้องปราบพยศกันบ้างแล้ว
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ฝนด้านนอกก็ยังคงเทลงมาอยู่เรื่อยๆ แถมคนขี้เซาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น มือหนายกขึ้นหยิกแก้มเนียนนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว จนคนที่นอนหลับอยู่ขมวดคิ้วใส่ พร้อมกับปัดมือออกด้วยความรำคาญ
พี่เขาหลุดขำออกมาหน่อยๆ มือไม้ก็ยังคงก่อกวนคนหลับไม่เลิก จนน้องพลิกตัวหนีนอนหันหลังให้ แต่คนขี้แกล้งก็ยังไม่หยุดแค่นั้น เขาค่อยๆขยับโน้มตัวไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับกระซิบข้างๆหู
"ตื่นได้แล้วมั้ง.."
"อืออ.." เอ่ยตอบไปอย่างนั้นแต่ตาก็ยังคงปิดอยู่
"..."
"ฮื่ออ ม๊าจูขออีกหน่อย" พูดขึ้นอีกรอบเมื่อยังคงโดนก่อกวนจากใครบางคนไม่หยุด
"หึ..ม๊าไม่ให้หนูนอนแล้วครับ"
มันน่าตีจริงๆ อยู่กับเขามาเป็นวันแล้วนะ ยังไม่รู้เรื่องอีก
"อื้ออ.. เห้ย!" เสียงร้องตกใจดังขึ้นทันทีที่เจ้าตัวประมวลผลได้ว่านั่นไม่ใช่เสียงของแม่เขา จูรีบชันตัวลุกนั่งด้วยความตกใจ ผมเผ้ายุ่งเหยิงจนพี่เขาอดขำไม่ได้ ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเต็มตาว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆเป็นใคร
"โซลเข้ามาห้องเราได้ไง!"
"ดูดีๆก่อนไหมว่าอยู่ห้องใคร" คนพี่พูดขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ ผิดกับอีกคนที่เลิ่กลั่กมองไปทั่วห้อง ก่อนที่ริมฝีปากจะเม้มขึ้นอย่างคนที่เถียงไม่ออกเพราะที่นี่มันต่างจากห้องนอนของเขาลิบลับ
"แล้ว..แล้วเรามาอยู่นี่ได้ไง" เอ่ยถามด้วยใบหน้ายุ่งๆ เพราะเมื่อคืนเขาจำได้ว่าไปเที่ยวกับยูนะ แต่ทำไมอยู่ๆถึงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ
แล้วคนที่นอนท้าวแขนมองเขายิ้มๆนั้นน่ะ ไม่คุยกับเขาตั้งหลายวันแล้วไม่ใช่หรือไง!
"หนูเมาแล้วมาเคาะห้องพี่"
"ห้ะ? ไม่จริงอ่ะ โซลอย่ามาโกหก"
"ใครโกหก แล้วคิดว่าตัวเองมาอยู่นี่ได้ไงล่ะ"
"ระ เรา..ยังไงเราก็ไม่เมาถึงขนาดมาคอนโดพี่เองหรอก"
"หรอ.." สายตาคมกริบมองหน้าอีกฝ่าย ไล่ระดับลงมาเรื่อยๆจนน้องมองตาม ก่อนจะหยุดอยู่ที่กองผ้าห่มที่ยังคงปกปิดส่วนล่างของเจ้าตัวไว้ เขาเห็นดวงตาเรียวสวยนั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจอีกรอบ "นั้นน่ะ..ก็เพราะเมานะ"
"โซลอย่ามาขำ!" จูรีบดึงผ้าห่มขึ้นมากอดไวักับตัวทันที ใบหน้าฉายแววบึ้งตึงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนพี่ เขาก้มมองดูเสื้อที่อยู่บนตัว แล้วก็พบว่านี่มันก็ไม่ใช่ของเขาเหมือนกัน
นี่เขาเมาจนไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรอ!
"ไม่ต้องมามองพี่แบบนั้น"
"..."
"ก็เราดื้อไม่ใส่เองนะ.."
"..."
"..ทำพี่เกือบแย่รู้ตัวบ้างรึเปล่า"
"..."
"คราวหลังจะดื่มก็ดูตัวเองด้วย ความอดทนพี่ไม่ได้สูงหรอกนะ บอกไว้ก่อน.."
"พะ..พูดอะไรของพี่ เราจะกลับบ้านแล้ว!"
"หึ.." โซลยกยิ้มที่มุมปาก เขานึกขำกับท่าทีตลกๆของคนตรงหน้า เจ้าตัวดูทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆนั้นแหละ
"เสื้อผ้าเราอยู่ไหน?" คนที่ตอนนี้แสดงสีหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัดเอ่ยถามขึ้น
"ซักอยู่"
"งั้น..งั้นเราขอยืมกางเกงก่อน"
"..."
"โซลหยิบกางเกงให้หน่อย" พูดขึ้นอีกรอบเมื่อคนตัวโตยังคงนิ่งเฉยนอนมองเขาอยู่อย่างนั้น
แกล้งเขาอีกแล้วแน่ๆ!
เขายังไม่พร้อมสู้กับพี่โซลตอนนี้นะ มันฉุกละหุกเกินไป แถมเขายังตื่นมามีสภาพแบบนี้อีก ใครจะไปพร้อมคุยกัน!
"พี่โซล ได้ยินที่เราพูดไหม"
"อยู่ในตู้ หนูอยากใส่ก็ไปหยิบเอง" เอ่ยบอกก่อนจะพยักพเยิดไปทางตู้เสื้อผ้าของตนเอง
"ฮึ่ย.." เจ้าตัวฮึดฮัดอย่างขัดใจ คนน้องขยับตัวลงจากเตียงพร้อมกับเดินหอบกองผ้าห่มที่ยาวลากพื้นอย่างทุลักทุเลไปด้วย
ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ มันรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ที่จะมาเดินโท้งๆต่อหน้าคนที่ชอบน่ะ แค่นี้เขาก็อายจะแย่อยู่แล้ว แถมเสียงหัวเราะของคนบนเตียงนี่ก็น่าหมั่นไส้ชะมัด ไม่รู้พี่เขาว่าอารมณ์ดีอะไรนักหนา ถึงเอาแต่หัวเราะเขาไม่หยุดเลย
น่าโมโหจริงๆ
โซลลอบมองคนที่เดินจมอยู่ในกองผ้าห่มยิ้มๆ เขาไม่คิดจะยอมให้อีกฝ่ายกลับง่ายๆอยู่แล้ว เพราะยังไม่เคลียร์อะไรเลยสักอย่าง เกิดน้องกลับไปแล้วหนีไม่ยอมคุยกับเขาอีกจะทำยังไง
ไม่มีทางหรอก
เขาไม่ยอมมานั่งหงุดหงิดคนเดียวอีกแน่ๆ
คนพี่มองเจ้าลูกแมวที่จัดการรื้อค้นตู้เสื้อผ้าของเขาเพื่อหากางเกงใส่ เขาเห็นน้องกวาดสายตามองไปทั่วตู้ ค้นๆอยู่ไม่นานก็ดูเหมือนน้องจะเจอตัวที่คิดว่าใส่ได้แล้ว แต่อยู่ๆเจ้าตัวกลับชะงักนิ่งไปราวกับเจออะไรบางอย่างเข้า
น้องหันกลับมามองเขาด้วยสายตาที่ดูขุ่นเคืองจนเขารู้สึกได้ เจ้าตัวปิดตู้เสื้อผ้าจนเกิดเสียงดัง ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเข้าห้องน้ำไป
ปึง!
เสียงปิดประตูดังปึงทำเอาคนพี่ใจหล่นวูบ เขารีบลุกจากที่นอนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองทันที ก่อนที่ในหัวจะปรากฏคำว่า 'ชิบหาย' ตัวโตๆ เมื่อเจอเข้ากับอะไรบางอย่างที่ไม่สมควรมาอยู่ในตู้ของเขาเลย
แม่งเอ้ย..
..ชุดชั้นในผู้หญิง..
ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้วะ
เขาสาบานจริงๆว่าไม่ได้พาใครมา นอกจากเจนที่มาขอพักอาศัยชั่วคราวเท่านั้นแล้วเขาก็ไม่ได้อยู่กับเธอด้วยซ้ำ ไม่รู้เลยว่าเจนลืมทิ้งมันไว้ในนี้ด้วย
ชิบหายแล้ว
ชิบหายจริงๆ
ดูเหมือนคนที่อยู่ในห้องน้ำจะโกรธเขาอีกแล้ว แถมยังดูโกรธมากซะด้วยสิ
แม่ง..เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์เรื่องใหม่มาอีกแล้ว
โซลรีบจัดการนำมันไปทิ้งทันทีที่นึกได้ หลังจากนั้นก็เดินกลับมานั่งรออีกฝ่ายที่ปลายเตียง เขาเสยผมด้วยความหงุดหงิด คิ้วขมวดเข้าหากัน นึกโมโหตัวเองที่ไม่ยอมตรวจดูอะไรให้ดีซะก่อน จนน้องต้องมาเจออะไรแบบนี้
ป่านนี้เจ้าตัวจะคิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
แกร็กก!
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เขาเห็นจูเดินออกมาด้วยใบหน้าที่มองก็รู้แล้วว่าโกรธเขามาก เจ้าตัวสบตากับเขานิ่งๆ เขารู้ว่าน้องคงรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อยเพราะคงไม่มีใครชอบที่มาเจออะไรแบบนี้
"หนู พี่ขอ../ กระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์เราอยู่ไหน?" พูดยังไม่ทันจบประโยคน้องก็เอ่ยสวนเขาขึ้นมาทันที
"..."
"โซล เราถามว่าของเราอยู่ไหน?" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโกรธเอ่ยถามเขาอีกรอบเมื่อเขาไม่ได้ตอบคำถามเจ้าตัว
"..."
"พี่โซล"
"เฮ้อ ข้างนอก.."
"..."
"เดี๋ยว คุยกันก่อนดิ" โซลเดินตามไปดึงแขนน้องไว้ เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะเดินหนีออกจากห้องนอนเขา
เขารู้ดี..ว่าคนตรงหน้ากำลังอารมณ์ไม่ดีมากๆ
แต่ตอนนี้เขาไม่อยากปล่อยน้องไปไหนแล้วจริงๆ
"เราไม่มีอะไรจะคุยแล้ว" เจ้าตัวสะบัดมือเขาออกเหมือนกับไม่อยากให้แตะต้องตัวเอง
"จู.."
"ถอยไป"
"..."
"พี่โซลเราบอกให้ถอยไง!" เสียงดังตวาดใส่พร้อมกับผลักอีกคนให้ถอยออกจนพี่เขาเซถอยหลังไปเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว
"จู อย่าดื้อดิ" โซลเอ่ยดุน้องที่เอาแต่ทั้งตีทั้งข่วนเขาราวกับลูกแมวที่กำลังโมโหได้ที่เพราะถูกเขาจับล็อคแขนไว้
"ปล่อย! เราจะกลับ!"
"พี่บอกว่าอย่าดื้อ!" เอ่ยดุเสียงดังอีกรอบจนคนตรงหน้าหยุดชะงักไปด้วยความตกใจ เขาเห็นน้องเริ่มน้ำตาคลอแล้ว ถึงในใจจะรู้สึกผิด แต่ถ้ามันคุมอีกฝ่ายได้เขาก็ต้องทำ
"เราจะดื้อก็เรื่องของเรา ปล่อยนะ เราเจ็บ!" เหมือนคนตรงหน้าก็ยังคงแสร้งทำเป็นไม่กลัวเขาทั้งๆที่จะร้องไห้อยู่ร่อมร่อแล้ว
"จะคุยดีๆบ้างได้ไหม ทำไมหนูเป็นแบบนี้วะ"
"อึกก.." เจ้าตัวหยุดชะงักไปเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างพยายามสกัดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ตัวเองร้องออกมา ก่อนที่จะเอ่ยประโยคนึงทำเอาพี่เขาฉุนกึกขึ้นมาทันที "..แล้วมายุ่งอะไรด้วย"
..ให้ตายเถอะ..เขาโคตรจะเกลียดคำนี้เลย
"เราจะเป็นแบบไหนก็เรื่องของเรา โซลก็ไม่ต้องมายุ่งดิ"
"จู..พูดให้มันดีๆหน่อย" เขากดเสียงต่ำลงเอ่ยปรามเมื่อคนแสนดื้อตรงหน้าเริ่มพูดจาไม่เข้าหูเขาซะแล้ว
"ทำไมล่ะ ก็เราจะพูดแบบนี้ ถ้าพี่ทนฟังไม่ได้ก็ไม่ต้องทน ปล่อยดิวะ!"
"จู!!" ตวาดใส่เสียงดังลั่นจนอีกคนสะดุ้งตัว มือไม้เริ่มสั่นเพราะความกลัวพี่เขา เจ้าตัวถอยหลังหนีเมื่อเห็นสีหน้าดุดันของอีกฝ่ายที่เดินก้าวเข้ามาประชิดตัว แต่ห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กๆแบบนี้ เขาจะหนีไปไหนได้กัน
เขากล้ว
กลัวพี่โซลตอนนี้มากๆ
"อึก..เจ็บ..เราจะกลับบ้าน.."
โซลหลับตาแน่นพยายามข่มอารมณ์โกรธที่ประทุเพราะความดื้อด้านของคนตรงหน้า ก่อนที่สายตาคมกริบจะลืมตามองอีกฝ่าย เขาคลายมือที่บีบแขนน้องออกเมื่อเห็นน้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม"
"..."
"ชอบนักหรอ ปล่อยให้ปัญหามันคาราคาซังแบบนี้น่ะ"
"..."
"หนูชอบใช่ไหม?"
"..."
"ตอบสิ.."
น้องเงียบ
และเขาก็เงียบ
"ทำไมวะหนู.."
"..."
"พี่แค่อยากให้เราคุยกันดีๆบ้าง"
"..."
"..พี่รู้ว่าหนูกำลังโกรธ พี่ขอโทษได้ไหม.." เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เพื่อให้อีกฝ่ายใจเย็นขึ้นหน่อย
เขารู้..บทเรียนก่อนหน้านี้มันสอนเขาไว้หมดแล้ว
ว่าถ้าเขายิ่งร้อน น้องก็ยิ่งต่อต้าน
แล้วทุกอย่างก็ยิ่งพัง
"พี่สัญญา..สัญญาว่าถ้าพี่พูดจบแล้ว..ถ้าหนูยังอยากจะไป พี่จะไม่ห้ามเลยจู.."
ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างเขาทั้งคู่ สายตาที่เต็มไปด้วยคาดหวังของคนพี่มองดูอีกฝ่ายที่ก้มหน้านิ่งบีบมือตัวเองอยู่อย่างงั้น
คนตรงหน้าเขายังคงเงียบ..
แต่เป็นความเงียบที่เขารู้สึกว่าน้องอยากฟังสิ่งที่เขาจะพูด
โซลค่อยๆดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้ เมื่อดูเหมือนอีกฝ่ายยอมผ่อนปรนให้เขาบ้างแล้ว มือหนายกขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าอย่างปลอบประโลม เขารู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของเจ้าตัว คิดว่าคงบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไม่ได้แล้ว
"จู.."
"..."
"ยอมหมดแล้วนะ..พี่ยอมหนูหมดแล้ว"
"ฮึกก.."
"หนูโกรธพี่มากเลยใช่ไหม จะตีพี่เลยก็ดะ..อึก!"
พูดยังไม่ทันขาดคำ เจ้าลูกแมวตัวดีก็ทุบเข้าที่สีข้างของพี่เขาอย่างจัง จนคนพี่ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บเพราะไม่คิดว่าน้องจะลงมือเร็วขนาดนั้น เขายังไม่ทันตั้งตัวเลยสักนิด
มือหนักใช่เล่นเลยเนี่ย..
"ฮึก สมน้ำหน้า " น้องเอ่ยพูดเสียงเบาปนสะอื้น
"ครับๆ จะโกรธแค่ไหนก็ได้ แต่คุยกับพี่หน่อยนะ"
"..." เจ้าตัวไม่ได้ตอบอะไรเขาแต่ก็ไม่ได้ต่อต้านเหมือนครั้งแรกแล้วทำเอาเขาใจชื้นขึ้นมาหน่อย
"หนู.."
"อือ.."
"จำวันนั้นได้ไหม ที่พี่บอกว่าเสร็จงานแล้วจะกลับมาหาน่ะ"
"..." น้องพยักหน้าตอบ
"วันนั้น..พี่ตั้งใจกลับมาคุยเรื่องของเรานะ.."
"..."
"พี่อยากพูดกับหนู อยากบอกหนูด้วยตัวเองว่าพี่รู้สึกยังไง"
"..."
"พี่จะไม่โทษเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะคนผิดคือพี่เอง พี่ปล่อยเวลานานเกินไป พี่เห็นแก่ตัวทุกอย่าง มันเลยทำให้หนูรู้สึกแย่มากเลยใช่ไหม"
"ฮึกก.."
"ขอโทษนะครับ..ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น ไม่ได้อยากเห็นหนูเสียใจ ไม่ได้อยากให้หนูรู้สึกแย่"
"..."
"ขอโทษที่พี่ทำไม่ดีใส่ ขอโทษที่หลายครั้งพี่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งเวลาเห็นหนูไปกับคนอื่น เวลาที่หนูเลือกสนใจคนอื่นมากกว่าพี่ พี่โคตรรู้สึกแย่เลย.. แม่ง หวงจนจะเป็นบ้า"
"..."
"หนู..พี่ยอมรับผิดทุกอย่างแล้ว พี่แค่อยากขอโอกาสพูดอีกรอบ ถึงตอนนี้หนูจะยังโกรธอยู่แต่ช่วยฟังมันหน่อยนะ.."
"..."
"..พี่ชอบเรานะจู"
"..."
"ชอบมาก จนบางครั้งพี่คิดว่ามันอาจจะเกินคำว่าชอบไปแล้วด้วยซ้ำ"
"..."
"ไม่รู้ดิ หนูอาจไม่เชื่อก็ได้ แต่พี่โคตรอยากมีหนูอยู่ในทุกๆวันเลยนะ"
"..."
"..พี่จำได้ที่หนูบอกว่าชอบเวลาที่พี่ยิ้ม เพราะมันช่วยฮีลหนู มันทำให้หนูรู้สึกดี หนูเคยบอกพี่แบบนั้นใช่ไหม"
"อึก..ครับ"
"..แต่หนูรู้ไหม ว่าทุกอย่างของหนูแม่งช่วยฮีลพี่หมดเลยนะ.."
เขาชอบทุกอย่างที่เป็นน้อง
ชอบรอยยิ้ม
ชอบคำพูด
ชอบความสดใสที่น้องให้เขาทุกครั้ง
ยอมรับเลย ว่าตกหลุมคนตรงหน้าเข้าเต็มๆ
"..โคตรอยากให้หนูอยู่ข้างๆเลย เพราะพี่รู้แล้วว่าการมีหนูอยู่แม่งโคตรดีเลยจริงๆ"
"..."
"พี่มีความสุขมากนะ เวลาที่หนูอยู่ด้วย"
"..."
"แม่ง.."
"..."
"..โคตรชอบคุณเลยครับ"
"ฮืกก..พอเลย"
"อ่า..อย่าร้องดิ เสียใจหรอที่พี่บอกชอบ"
คนพี่ยิ้มให้บางๆ เมื่อเห็นแก้มทั้งสองข้างเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา จนเขายกมือขึ้นปาดมันออกให้น้อง แต่เหมือนคนตรงหน้าก็ยังขยันผลิตมันออกมาไม่เลิก
ขี้แงเอ้ย
"ยังอีก"
"ฮึกก อย่ามาว่าเรานะ.."
"ไม่ว่าครับ ไม่ว่าหรอก" เขาหัวเราะออกมาหน่อยๆ จนถูกน้องมุ่ยหน้าใส่ แถมยังทุบเข้าให้อีกรอบแต่ยังดีที่ไม่แรงเหมือนกับรอบแรกแล้ว
"หึ ไหนบอกหน่อยร้องทำไม"
"ก็เราดีใจอ่ะ..อึก โซลรู้ไหมว่าเรารอคำนี้มานานมาก คิดว่าจะไม่ได้ยินแล้ว.."
"ถ้าหนูไม่ดื้อเอาแต่หนีพี่ก็คงได้ยินนานแล้ว"
"ก็..ก็เราโกรธอยู่นี่..โซลไม่เข้าใจหรอก" เอ่ยพูดเสียงเบาพร้อมกับก้มหน้าเศร้า
ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเมื่อขบคิดตามที่พี่เขาพูด ในใจเขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย หากเขาเองไม่ดื้อดึงแล้วคุยกันตั้งแต่แรก ทุกอย่างคงจะดีขึ้นเร็วกว่านี้
"แต่แบบนี้ก็ดีนะ..มันทำให้พี่รู้เลยว่าชอบหนูมากขนาดไหน"
"ฮือ.."
"หนูสำคัญกับพี่มากนะ ตอนนี้พี่ไม่อยากเสียเวลาแล้วว่ะ"
"..."
"เรามา../ตกลง" ยังไม่ทันพูดจบประโยค เด็กดื้อตรงหน้าก็เอ่ยตกปากรับคำเขาเรียบร้อยแล้ว จนเขาชะงักหลุดขำออกมา ก่อนจะดึงคนตรงหน้ามากอดไว้แน่นพร้อมกับกดจูบลงที่กลุ่มผมน้องไปด้วย
แม่งเอ้ย จับฟัดเลยได้ไหมวะ
"รู้หรอ พี่จะพูดไร"
"รู้ ก็โซลจะขอเราเป็นแฟนไง"
"มั่วว่ะคุณ"
"ง่า งั้นเรารับเก้อหรอ"
"ไม่เก้อหรอก จริงๆจะขอเป็นเมีย แต่พี่ถือว่าหนูตกลงแล้วนะ"
"โซลลล ข้ามขั้นไปแล้ว..แบบนั้นม๊าเราตีตายแน่" เอ่ยบ่นเสียงอุบอิบพร้อมกับใบหน้าแดงเถือกลามไปถึงหู จนคนมองอดยิ้มด้วยไม่ได้
น่ารักชิบหาย..
"งั้นหรอ..พี่ต้องอดทนไปก่อนสินะ.."
"ฮืออ โซลอ่ะ เรารู้หรอกว่าแกล้ง"
"หึ..งั้นเอาคืนที่หนูติดพี่คราวนั้นก่อนดีกว่า"
"อ..อะไร"
"จำได้ไหม..ที่มาคอนโดพี่คราวก่อน หนูขอติดอะไรไว้.."
"..." คนฟังเม้มปากแน่นสายตาเลิ่กลักไปหมดเมื่อเจอเข้ากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า
"หึ..คราวนี้ต้องทนปากชาหน่อยนะครับ"
"เดี๋ยวสิ..อื้ออ" คนพี่ไม่ฟังคำประท้วงใดๆของอีกฝ่ายเลย เขากดจูบที่แก้มใสนั้นพร้อมกับหอมมันอยู่หลายครั้งอย่างที่คิดอยากทำมานานแล้ว
ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะทาบทับลงบนกรีบปากนุ่มที่เคยได้สัมผัสมันมาก่อนหน้านั้นจนติดใจ โซลยังคงขยับกดจูบอยู่หลายนาที เขาไม่ได้รุกล้ำอะไร แต่กลับดูดดึงริมฝีปากนุ่มราวกับจะเอาคืนที่ติดค้างกันไว้นานขนาดนี้
บอกแล้วไง..ว่าจะเอาคืนให้หมด..
หัวใจดวงน้อยเต้นถี่รัว เมื่อสายตาเลื่อนไปสบเข้ากับพี่เขาที่ถอนจูบออกมาคล้ายกับจะให้เขาได้พักหายใจบ้าง ปลายจมูกโด่งเป็นสันที่ห่างจากปลายจมูกเขาเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น สายตาคมกริบที่จ้องมองมาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาละจากมันไม่ได้
มันดึงดูด..
ดึงดูดจนใจเขาสั่นไปหมด
พี่โซลยังคงมองเขาอยู่แบบนั้น
ก่อนที่จะเอ่ยพูดประโยคที่เหมือนกับจะตอกย้ำสถานะของเราทั้งคู่ตอนนี้
"..เป็นแฟนพี่แล้วนะ"
"..."
"หนูเป็นของพี่แล้ว.."
.....
กลับไปอ่านอีกนิดด
หนูๆๆๆๆ~~~~ กรี๊ดดดดดดด เขิล๏_๏
ตอบลบ