━ special 08 - อยากให้พี่รัก
....
คนตัวเล็กยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูห้องมาพักหนึ่ง ในมือถือคีย์การ์ดที่รับมาจากพี่ชายคนสนิท พร้อมกับถุงอาหารและยา เขาไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือผิดที่อาสามาดูแลคนป่วยที่คอนโดนี้กันแน่
ใจนึงก็นึกเป็นห่วงคนพี่ที่ดูอาการไม่ค่อยดีนักหลังจากเจอกันครั้งล่าสุด แต่อีกใจนึงกลับกลัวที่จะถูกพี่เขาไล่ตะเพิดกลับไปโทษฐานที่มาทำตัววุ่นวายที่นี่
เฮ้อ เขาน่ะ เป็นห่วงคนที่อยู่ในห้องมากเลยนะ แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาจะรับรู้บ้างรึเปล่า
มือเรียวเอื้อมไปกดกริ่งหน้าห้องพักสองสามครั้งเป็นมารยาท แต่ก็ไร้คนมาเปิดประตูให้ เจ้าตัวจึงตัดสินใจแตะคีย์การ์ดที่ได้มาเพื่อปลดล็อค พร้อมกับบิดลูกบิดดันเข้าไป
เอาหน่า อย่างมากก็แค่โดนไล่กลับเท่านั้นแหละ
ห้องชุดขนาดกลางที่ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวดำที่หนักไปในทางดำซะส่วนใหญ่ ซึ่งมันก็ดูเหมาะกับเจ้าของห้องดีเหลือเกิน เฟอร์นิเจอร์ที่ถูกจัดวางไว้เป็นสัดส่วนอย่างลงตัวทำให้ห้องดูน่าอยู่มากขึ้น จูแอบถือวิสาสะเดินสำรวจห้องคนพี่นิดหน่อยหลังจากที่วางข้าวของไว้ที่เคาร์เตอร์แล้ว
เจ้าตัวเดินมองรูปถ่ายที่ถูกแปะอยู่ตามผนัง ส่วนใหญ่ก็เป็นภาพถ่ายวิวบ้างไม่ก็สิ่งของบ้าง ซึ่งเขาคิดว่าพี่โซลน่าจะเป็นคนถ่ายเอง แต่ก็ยังคงมีรูปเจ้าของห้องติดอยู่บ้างนิดหน่อยตามที่เขาสำรวจ
ขอเก็บไว้ดูหน่อยแล้วกัน..
จูรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายภาพของคนพี่เอาไว้ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินน้ำเสียงติดแหบของใครคนหนึ่งที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
เจ้าตัวยืนนิ่งตัวแข็งพร้อมกับคิดในใจว่า 'ซวยแล้ว'
"มาทำอะไร?" คนพี่ขมวดคิ้วถามเมื่อเปิดประตูออกมาเจอกับบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญ ใบหน้าซีดเซียวของคนป่วยทำเอาน้องนึกเป็นห่วงขึ้นมาจับใจ
"คะ..คือเรา เราซื้อข้าวกับยามาให้น่ะ" พูดพร้อมกับชี้ไปที่ถุงอาหารที่ถือมาด้วยตอนแรก ก่อนจะสบตากับพี่เขาที่ยังคงทำหน้าสงสัยต้วเองอยู่ "เฮียแจ็คฝากให้เรามาดูว่าโซลเป็นไงบ้าง"
"อืม.. พี่ยังอยู่..กลับไปได้แล้ว"
"..."
"จู พี่ไม่มีอารมณ์มาเล่นกับหนูหรอกนะ" เอ่ยบอกอีกรอบเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังคงยืนนิ่ง
"เราไม่ได้มาเล่นอะไรซะหน่อย"
"กลับไป"
"โซล.." อยู่ๆน้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาเมื่อถูกพี่เขาเอ่ยไล่ ก่อนที่เจ้าตัวจะยกมือปาดมันออกอย่างลวกๆ
"..."
"เราแค่เป็นห่วง ..ทำไมต้องไล่ด้วย"
"..."
"เราเป็นห่วงพี่จริงๆนะ"
"..."
"อย่าเพิ่งไล่เรากลับได้ไหม"
"..."
"อย่างน้อยก็ให้เราเห็นพี่กินข้าวกินยาก่อนก็ได้"
"..."
"โซล"
"พี่ดูแลต้วเองได้ หนูกลับไปเถอะ"
"แบบนี้ไม่เรียกว่าดูแลตัวเองได้หรอก" คนตัวเล็กเอ่ยบอก ใบหน้าขมวดคิ้วบึ้งตึงเมื่อมองพี่เขาตอนนี้
แค่อาทิตย์เดียวทำไมถึงดูซูบไปขนาดนี้ล่ะ
"ทำไมต้องทำคนอื่นเขาเป็นห่วงด้วย เนี่ยผอมลงไปตั้งเยอะ พี่ได้กินข้าวบ้างหรือเปล่า"
"..."
"ทุกคนเขาเป็นห่วงพี่นะ"
"..."
"เอางี้..ถ้าโซลอยากให้เรากลับเร็วๆก็ไปกินข้าวกินยาก่อน เราถึงจะกลับ"
"ทำไมดื้อจังวะ"
"โซลนั่นแหละที่ดื้อ.." ว่าพร้อมกับเดินไปที่เคาร์เตอร์โดยไม่ได้สนใจคนที่ทำหน้าดุมองเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย
เจ้าตัวนำข้าวต้มที่ซื้อมาเทใส่ชามพร้อมกับค่อยๆยกไปวางไว้ที่โต๊ะ เขาแอบรู้สึกแย่นิดหน่อยทั้งๆที่เตรียมใจมาแล้วว่าคงถูกไล่กลับแน่ๆ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี
คนเขาเป็นห่วงแท้ๆ ยังมาไล่อีก :(
เสียงถอนหายใจออกมาอย่างคนเหนื่อยที่จะต่อล้อต่อเถียงด้วย โซลเดินตามมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับน้อง เขาลงมือทานข้าวต้มตรงหน้าเงียบๆแม้ว่าตอนนี้จะไม่อยากกินมันเลยก็ตาม
"กินเยอะๆนะ" เอ่ยบอกพร้อมกับฉีกยิ้มให้หน่อยๆเมื่อพี่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ข้าวในชามก็พร่องไปจนเกือบหมด เพราะถูกคนน้องรบเร้าให้ช่วยกินอยู่นั้น โซลเลยจำใจต้องกินๆเข้าไปเพราะเหนื่อยจะเถียงด้วย พี่เขาหยิบยาขึ้นมากินพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเป็นครั้งสุดท้าย
"..." โซลปรายตาไปที่ชามตรงหน้าก่อนจะละสายตากลับมามองคนที่อยู่ตรงข้ามเขา บ่งบอกว่าเวลาที่จะอยู่ที่นี่ของอีกฝ่ายหมดลงแล้ว
"ขอต่อเวลาได้เปล่า.." ริมฝีปากเม้มเข้าหากันมองคนตรงหน้าอย่างคาดหวัง แต่ก็ได้รับเพียงสายตาเรียบนิ่งกลับมาจนน้องต้องถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย "ไม่อยากให้เราอยู่ขนาดนั้นเลย?"
"แล้วตกลงกันว่าไง?"
"..."
"พี่กินข้าวกินยาตามที่หนูขอแล้ว หนูบอกแค่นั้นไม่ใช่หรอ"
"เราก็แค่อยากอยู่ต่ออีกหน่อย ยังไม่หายเป็นห่วงเลย.." น้ำเสียงหงอยๆถูกเอ่ยขึ้น เจ้าตัวก้มหน้าหงุดไม่กล้ามองอีกฝ่าย ก่อนจะสำนึกขึ้นได้ว่าถ้าเจ้าของห้องไม่อยากให้อยู่ขนาดนี้ แล้วเขาจะอยู่ไปทำไมกัน "อ่า เรากลับก็ได้"
โซลมองตามคนที่ลุกเดินไปหยิบกระเป๋าเงียบๆ เขาเห็นใบหน้าหงอยๆของอีกฝ่ายแล้วก็อดใจกระตุกไม่ได้ รู้ดีว่าน้องเป็นห่วงเขาขนาดไหน ทั้งจากที่ส่งข้อความมาและที่เพื่อนของเขาเป็นคนบอกว่าน้องถามหาเขาอยู่ทุกวัน
ไม่ใช่ไม่อยากให้อยู่ แต่ที่เขาไล่กลับเพราะไม่อยากให้น้องมาติดไข้ไปด้วย
เจ้าเด็กดื้อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับใบหน้างอง่ำของตัวเอง ก่อนที่อีกฝ่ายจะดึงมือเขาไปพร้อมกับนำบางสิ่งบางอย่างมาวางไว้ที่มือ
"เราเห็นพี่ไอตลอด เก็บไว้กินแก้เจ็บคอแล้วกัน" ลูกอมสองสามเม็ดถูกนำใส่มือพี่เขา ความใส่ใจเล็กๆน้อยขัดกับใบหน้าหงอยๆ ทำให้โซลอดนึกขำคนตรงหน้าไม่ได้
ดูเหมือนจะงอนที่เขาไม่ให้อยู่ด้วย แต่เด็กดื้อตรงหน้าก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่ดี
"โซล"
"ครับ?"
"หายไวๆนะ"
"อืม.."
"ถ้าหายแล้วอ่ะ กลับมายิ้มให้เราด้วยนะ"
"..."
"เอาแบบกว้างๆเลย เพราะเราคิดถึงมาก"
อ่า เด็กนี่..
"..ไม่รู้ว่าโซลได้อ่านข้อความรึเปล่า แต่เราจะบอกกับโซลอีกรอบแล้วกัน"
"..."
"โซลยังเหลือเราอยู่ทั้งคนนะ"
"..."
"เรายังอยู่ตรงนี้ ถ้าโซลยังอยากให้อยู่"
"..."
"ถึงจะช่วยไม่ได้มาก แต่เราอยู่ข้างพี่เสมอนะ"
"..."
"เราแค่อยากให้พี่รู้เอาไว้ ว่าตอนนี้พี่ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว"
"หึ.." โซลหัวเราะในลำคอหน่อยๆ พี่เขาส่ายหน้าไปมาคล้ายกับจะสลัดความคิดในหัวของตัวเองออก
ความคิดที่ว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้น่ารักขนาดนี้ คำพูดที่ได้ฟัง ทุกอย่างที่เอ่ยออกมาแม่งโคตรดีกับเขาเลยจริงๆ
"อ่า เรากลับก่อนดีกว่า พี่จะได้พักผ่อน" จูเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เขาเตรียมจะหันเดินไปที่ประตู แต่กลับถูกคนพี่ดึงแขนไว้
"หนู.."
"..."
"เปลี่ยนใจแล้วได้ไหมครับ"
"?"
"ถ้าหนูไม่กลัวติดไข้ งั้นช่วยมาเป็นหมอนข้างให้พี่ก่อนได้ไหม?"
....
15.32
เป็นเวลาเกือบสามชั่วโมงแล้วที่จูยังคงทำหน้าที่เป็นหมอนข้างชั้นดีให้กับคนตัวโต พี่เขายังคงหลับสนิทแถมยังซุกกอดคนน้องอยู่อย่างนั้น จนน้องไม่กล้าขยับไปไหนแล้วเพราะกลัวจะทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาซะก่อน
เจ้าลูกแมวแอบเขินจนหน้าร้อนไปหมดตอนที่ถูกพี่เขาดึงเข้ามาในห้อง คราแรกเจ้าตัวนอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้จนโซลหลุดขำออกมาหน่อยๆ แล้วเอ่ยถามว่าทำไมต้องเกร็งขนาดนั้นด้วย
จะไม่เกร็งได้ไง ก็นอกจากม๊ากับเพื่อนแล้วเขาไม่เคยให้ใครมานอนกอดนี่!
ไม่รู้ว่าพี่โซลกลัวเขาเกร็งจนเป็นตะคริวหรือเปล่าถึงได้เปิดทีวีกลบเกลื่อน และก็แสร้งทำเป็นนอนกอดเขาพร้อมกับดูหนังไปด้วย
เสียงพูดคุยจากในจอทีวีทำให้บรรยากาศไม่เงียบจนเกินไป และดูเหมือนมันก็ช่วยเขาได้มากจริงๆ เพราะอาการเกร็งเหล่านั้นหายไปหมด พร้อมกับความง่วงที่เริ่มคืบคลานเข้ามาแทนจนเขาทั้งคู่เผลอหลับ
คนตัวเล็กที่ตอนนี้เพิ่งตื่นได้ไม่นานลอบมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่ตอนนี้มีสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าเก่าแล้ว มือเรียวเอื้อมมาปัดปอยผมที่ปรกหน้าพี่เขาไว้ ก่อนจะเผลอลูบที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
ไรหนวดจางๆที่ขึ้นมาไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าดูแย่เลยสักนิด ถึงในใจเขาจะร้องแย้งว่ามันทำให้พี่โซลดูดุขึ้นมากกว่าเดิมก็เถอะ แต่เขาก็ยังชอบแบบนี้นะ ㅜㅜ
อยากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพตรงหน้าไว้มากๆ เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้เห็นอีกครั้ง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองวางโทรศัพท์ไว้ด้านนอกจึงได้แต่แอบเสียดาย และใช้สายตาเก็บภาพตรงหน้าแทน
ดวงตากลมไล่มองคนที่นอนหลับอยู่ไปเรื่อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักปรากฎขึ้นบนใบหน้า
เนี่ย
ตาคมดุที่ใช้มองเขาบ่อยๆ..
จมูกโด่งที่รับกับใบหน้า...
ริมฝีปากที่บางครั้งก็พูดจาร้ายๆใส่ แต่บางครั้งก็พูดอะไรที่ทำให้เขินจนทำตัวไม่ถูก
ทำไมเขาถึงชอบอะไรแบบนี้จังนะ
ชอบมากๆเลยด้วย
ชอบมากๆจนเผลอทำอะไรที่ตัวเองไม่คาดคิดว่าจะทำ..
เหมือนกับตกอยู่ในภวังค์เมื่อริมฝีปากเรียวสวยเริ่มขยับเข้ามาใกล้ พร้อมกับแตะลงที่อวัยวะเดียวกันกับพี่เขาโดยไม่ได้มีการรุกล้ำใดๆ
เขาเพียงแต่อยากมอบจุมพิตหวานๆให้อีกฝ่ายเพียงเท่านั้น แต่ทันทีที่ถอนมันออกมา เจ้าตัวถึงกลับต้องช็อคเมื่อเจอเข้ากับสายตาคมที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
"คะ คือ เรา โซล เรากลับก่อนนะ"
คนน้องเลิ่กลั่กเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา เจ้าตัวรีบลุกขึ้นเตรียมจะหนีความผิดแต่ก็ถูกคนพี่ฉุดให้นอนลงพร้อมกับกักตัวไม่ให้อีกฝ่ายหนีไปไหนได้
"พี่จะไม่ถามหรอกนะ ว่าหนูทำอะไร.."
"ฮืออ ระ เราขอโทษ" จูหลับตาปี๋ร้องออกมาเมื่อถูกคนพี่กักจนขยับไปไหนไม่ได้
"แต่หนูไม่รู้หรอครับ ว่าทำผิดแล้วคิดหนีโทษจะยิ่งหนักน่ะ.."
"ฮื่อ โซลเราขอโทษจริงๆ"
"หึ..เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าทำอะไรไว้ก็รับผิดชอบด้วย"
"..."
"ที่พี่บอกไว้ว่าจะตามคิดบัญชีกับหนู..พี่ทำจริงๆนะ"
"โซล..คือเรา.."
"เริ่มที่บัญชีนี้ก่อนเลยแล้วกัน"
สิ้นสุดคำพูดพี่เขาก็โน้มลงมากดจูบที่ริมฝีปากบางสวยนั่นทันทีโดยไม่ได้สนใจเสียงครางประท้วงและอาการตกใจของคนที่อยู่ใต้ร่างเลยแม้แต่น้อย
โซลรั้งปลายคางของน้องขึ้นมารับจูบดีๆ เมื่อคนใต้ร่างยังออกอาการดื้อหน่อยๆ เขาขยับดูดดึงกลีบปากเรียวนุ่มราวกับเจอขนมหวานที่รสชาติถูกใจ เผลอบดจูบชิมรสชาติมันอยู่อย่างนั้นเป็นนาทีจนปากเล็กแดงเจ่อ ก่อนจะเริ่มส่งลิ้นร้อนเข้าไปช่วงชิงความหวานภายใน
"อื้ออ"
ริมฝีปากร้อนที่ยังคงสัมผัสกันไม่หยุด จนจูไม่มั่นใจเลยว่าสัมผัสที่ร้อนผ่าวนี้เป็นเพราะพิษไข้หรืออะไรกันแน่
คนด้านบนเล่นจูบไล่ต้อนซะจนเขารู้สึกเบลอไปหมด ก่อนที่พี่เขาจะถอนริมฝีปากออกมาเหมือนให้เขาได้พักหายใจนิดหน่อย หัวใจดวงน้อยทำงานหนักอีกครั้งเมื่อสบตากับคนพี่จนเผลอเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ทั้งเขินที่ถูกพี่เขาจูบ
ทั้งอายที่ถูกจับได้ว่าเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
ทั้งรู้สึกเจ็บๆที่ริมฝีปากตัวเองหลังจากถูกขบเม้มจนไม่รู้ว่ามันแดงเจ่อขนาดไหน
ปล่อยให้ได้พักหายใจไม่นาน โซลก็เริ่มก้มลงมาจูบน้องอีกครั้ง ริมฝีปากหยักที่ยังคงดูดดึงรสหวานตรงหน้า ทำเอาคนที่ถูกจูบเอาๆติดต่อกันหลายนาทีเริ่มต่อต้านซะแล้ว
"อื้ออ พอแล้ว" เสียงร้องประท้วงดังขึ้นอีกครั้งเมื่อพี่เขายังคงนึกเอาแต่ใจอยากกินขนมหวานตรงหน้าอีกรอบ จนน้องต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองกันเอาไว้
แค่นี้เขาก็จะตายอยู่แล้ว
"บอกแล้วไงว่าหนีโทษจะยิ่งหนัก"
"ฮืออ โซลแบบนี้เราไม่ไหวหรอก" เจ้าลูกแมวแย้งขึ้นใบหน้าที่ยังคงแดงระเรื่อทำเอาพี่เขาอดนึกหมั่นเขี้ยวไม่ได้
"แล้ว..?"
"เรา..เราขอติดไว้ก่อนได้ไหม"
"..."
"ปากเราชาไปหมดแล้ว"
"..."
"ถ้าทำมากกว่านี้ เราแย่แน่ๆ"
"..."
"..พอก่อนนะครับโซล"
แม่ง..
เขาว่าอาการเขาเริ่มหนักแล้วล่ะ
รู้สึกเหมือนอยากจับลูกแมวตัวนี้ฟัดตลอดเวลาเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น